INVITATION TO THE BLUES

Well she’s up against the register
With an apron and a spatula
With yesterday’s deliveries
And the tickets for the bachelors
She’s a moving violation
From her conk down to her shoes
But it’s just an invitation to the blues
(Tom Waits – Small Change, 1976)

Πέρασε δίπλα μας και πήρε την παραγγελία. Ένας νες και μια άγρια γαλοπούλα να κολυμπά με μια φέτα πορτοκάλι. Ώρα 8 το βράδυ και εν αναμονή του πάντα αργοπορημένου τρίτου. Πολύ αργά για καφέ, πολύ νωρίς για ποτό. Ε, και; Δεν είναι ένας φόρος τιμής στη γκαρσόνα. Είναι η απομυθοποίηση της ελκυστικής γκαρσόνας. Υμνήθηκε σε τόσα τραγούδια και διασκευάστηκε σε άλλα τόσα.
Ο Waits συνεχίζει... παραγγέλνεις και εκείνη την ώρα αιθάνεσαι σαν τον Cagney καθώς εκείνη σαν άλλη Rita Hayworth σε σερβίρει το ποτό σου. Αυτό δεν θέλεις άλλωστε; Άρχον της στιγμής, για τα δεύτερα που θα παραγγείλεις και ίσως να καθυστερήσεις και λίγο. Να το παίξεις λίγο αναποφάσιστος μήπως και την παρατηρήσεις λίγο ακόμα. Δεν είναι εκεί να σε σερβίρει. Είναι για να σε παρασύρει. Να πιείς παραπάνω. Να καταναλώσεις κι άλλο. Της ζητάς το ποτό σου και σε κοιτά περίεργα. Πώς μπορεί μια φέτα πορτοκάλι να κολυμπά με άνεση σε ένα ωκεανό μπέρμπον; Σε ένα κόσμο που η άσπρη κάλτσα φωσφορίζει στα black lights με τη φωνή του Τερλέγκα να μουδιάζει τον εγκέφαλό σου, η επίχρυση καδένα που έχει μπλεχτεί στην τρίχα του στήθους δεν αρκεί να εντυπωσιάσει τη σερβιτόρα. Τα διάφορα Johnny με κόλα, η ούζα με πορτοκαλάδες είναι τα εξωτικότερα ποτά που θα σερβίρει ποτέ της. Το Wild Turkey μπερδέυεται με τη πέρδικα στα μπουκάλια και το πορτοκάλι θα μπορούσε να είναι ό,τι η ντομάτα στο κοκκινιστό. Ποιός φταίει, εγώ που πίνω από τις 8 ή ο τρίτος της παρέας που ζητά επίμονα τον δεύτερο καφέ του έξτρα δυνατό;
Το ποτό μου δεν θα έρθει ποτέ σωστό, αλλά θα πιώ τόσα που το κέρασμα θα έρθει. Πρώτα σε σφηνάκια και μετά σε κανονικά ποτά. Και ξάφνου το ποτό μου δεν είναι τόσο περίεργο και την επόμενη φορά που ίσως κάποιος άλλος το παραγγείλει, θα θυμηθεί την παρέα των δυο που πίναν καφέ, που σε λίγο μόνο ο ένας έπινε καφέ και τελικά τρείς τσούγκρισαν μαζί τα ποτά τους...
Ξέρω τη σερβιτόρα θα πεις τη άλλη φορά και όταν θα ξαναπάς δεν θα είναι πια εκεί. Γιατί το επάγγελμα προσφέρει μια μεταβατικότητα. Ένα άλλοθι και ένα «προς το ζείν» μέχρι να σερβίρει τους καφέδες σε μια άλλη εταιρεία όπου θα νομίζει πως κυνηγά το όνειρο. Όλοι σερβίρουν καφέδες κάποια στιγμή. Κάποιοι ίσως λίγο παραπάνω από κάποιους άλλους. Μαζί με εσένα που ήξερες την σερβιτόρα, την ήξερε και η δίπλα παρέα των ακούρευτων και αξύριστων μαυροφορεμένων ρεμαλιών. Πίνουν τις μπύρες τους στα τεράστια ποτήρια και ρεύονται στην υγειά της. Είθε ο ήχος που τραντάζει τα σωθικά του μαλάκα δίπλα να είναι η κραυγή που δεν θα σε ξαναγυρίσει στα ίδια μέρη. Οι τρείς θα ξαναβρεθούν στο ίδιο μέρος μετά από ένα χρόνο και τότε μια άλλη γκαρσόνα θα αποτελέσει το θέμα της κουβέντας τους. Ο καφές θα είναι πάντα πολύ νερουλός ή πολύ κρύος. Το ποτό πάλι θα μείνει παρεξηγημένο με τη φέτα λεμονιού να προσβάλλει τον ουρανίσκο μου και εμένα να διαμαρτύρομαι για το πορτοκάλι που έγινε λεμόνι στο ποτήρι μου. Ο ένας θα καπνίζει δίχως αύριο, ο άλλος θα ζυγίζει τις επιλογές του και εγώ θα ψάχνω τη σερβιτόρα να μου αλλάξει το ποτό...