Κάθεται δίπλα στις γραμμές του τρένου. Ο σταθμός είναι άδειος από τρένα και ο κόσμος περιμένει κρεμασμένος στην άκρη της πλατφόρμας για το δικό του δρομολόγιο. Ποδήλατα, βρωμερά σνακ, φανταχτερά ποτά σε πλαστικές συσκευασίες , βαλίτσες και σακίδια κρεμασμένα σε πλάτες. Κάθε ένας με έναν προορισμό, με κάποιον σκοπό. Μια μέρα πριν την γενική απαγόρευση καπνίσματος και στην πλατφόρα του κεντρικού σταθμού του Άμστερνταμ κάθομαι και περιμένω με την καλή μου δίπλα μου. Κρατά το ροζ τσαντάκι της και ένα μπουκάλι νερό, μου κρατά με το άλλο το χέρι. Περιμένω το τρένο για την Χάγη μετρώντας τα γυρίσματα στους δείκτες του ρολογιού. Ο πίνακας ανακοινώσεων αποτελείται από μικρά ελάσματα που περιστρέφονται. Περιμένω το δικό μου τρένο. Δεν ταξιδεύω συχνά με το τρένο κι όμως ένα τραγούδι έρχεται στο μυαλό: and I followed her to the station… with a suitcase in my hand… Η φωνή του Mick είναι πιο κοντά στο μυαλό μου από αυτή του Robert. Ένα μικρό σύννεφο από καμμένη ganja με αποσπά. Όπου σταθείς και όπου βρεθείς πάντα κάποια μυρωδιά θα σε αποσπάσει στην πόλη αυτή.
Είμαστε στο τρένο. Αντικριστά. Εγώ βλέπω τον προορισμό να πλησιάζει και εκείνη τον σταθμό μας που απομακρύνεται. Βλέπουμε τα αντίθετα πράγματα κι όμως πάντα στην ίδια διαδρομή είμαστε πάντα. Δίπλα μου τρέχουν με τρελή ταχύτητα τεράστιες επίπεδες εκτάσεις κι εγώ ψάχνω τα Ολλανδικά Βουνά των Nits. Ένας τόπος που - όπως κάθε άλλος πέραν του τόπου που ζεις - σε κάνει να σκέφτεσαι τί είναι αυτό που σε κρατά να ζεις στην πατρίδα που νοικιάζεις. Έχω στα ακουστικά τους Misuse και παίζει το loss in action. Θυμάμαι τη συνέντευξή τους για τα τραγούδια τους και εκείνη τη στιγμή γίνεται αυτό ακριβώς που περιέγραφαν. Τα τραγούδια τους έγιναν το soundtrack της διαδρομής μου και οι δικές τους εικόνες ήρθαν κι έντυσαν με βουνά τις επίπεδες εκτάσεις την επαρχιακής Ολλανδίας. Το βιολί ταξιδεύει παράλληλα με τις γραμμές του τρένου που αλλάζουν πορεία σε μια σταθερή τροχιά. Το μπάσο δίνει το ρυθμό καθώς ο τροχός βρίσκει στον αρμό της ράγας και η κιθάρα ορίζει την κορυφογραμμή της σκέψης μου που τώρα σταματά. Δεν μου χρειάζονται στίχοι. Ο νους μου μου λέει μια ιστορία. Την ιστορία της γυναίκας μου που κάθεται απέναντι και μετρά τις στιγμές που αφήνουμε πίσω. Η ιστορία μου μιλά για τις στιγμές που θα ‘ρθουν και οι δυο μαζί παίζουν και πλέκονται σε ένα παιχνίδι. Δυο σύμπαντα παράλληλα. Δεν πρόκειται ποτέ να αγγίξει το ένα το άλλο. Τρέχω προς το τέρμα της διαδρομής και εκείνη κρατιέται μην ξεκινήσει ποτέ. Η αρχή θα σημάνει και το τέλος της διαδρομής. Η απόσταση που διανύουμε μπαίνει ανάμεσα μας μέχρι που τα χέρια μας αγγίζουν το ένα το άλλο. Τα σύμπαντα καταρρέουν και εγώ είμαι πάλι μαζί της.
