ΕΞΟΔΟΣ

Πρωί... Ώρα αιχμής. Το μέρος δεν έχει σημασία. Όπου και να κοιτάξεις παντού το ίδιο σκηνικό. Τίποτα δεν αλλάζει και παντού το ίδιο θέαμα κάθε εργάσιμη ημέρα. Ας πούμε Κηφισίας ώρα 9 το πρωί.

Η άσφαλτος βράζει και μαζί τα νεύρα του κόσμου. Δεκάδες ακινητοποιημένα αυτοκίνητα σε μια πολύχρωμη θάλασσα από τα τελευταίας μόδας μεταλλικά χρώματα με αντισκωριακή προστασία και εγγύηση αντιπροσωπείας. Η θάλασσα χάνεται στον ορίζοντα τρεμάμενη από τη θερμότητα και τις αναθυμιάσεις. Τα χρώματα της ίριδας αναμιγνόνται σε ένα άσπιλο λευκό χρώμα...εδώ όμως τα τρώει όλα το τσιμέντο και το μαύρο του χάους καταπινει το χρόνο, τη διάθεση και τέλος τη ζωή.

Μέσα σε όλο αυτό το «αισιόδοξο» κλίμα η φωνή του Χόρν βγαίνει από τα ηχεία. Μια μαύρη τρύπα έρχεται να με καταπιεί καθώς τραγουδά τον «ουρανό, τον γαλάζιο ουρανό» και με καταπίνει το τούνελ της Κηφισίας. Κοιτώ ψηλά και βλέπω τον τσιμεντένιο ουρανό κατάφωτο από τα πορτοκαλί φώτα ασφαλείας και τις κόκκινες πυγολαμπίδες των Stop των προπορευομένων οχημάτων. Η δύναμη που μου δίνει το τραγούδι χάνεται από τα παράσιτα καθώς χάνεται το σήμα του ραδιοφωνου. Το σκοτάδι καταπίνει το φως και το τσιμέντο το σήμα του ραδιοφώνου μου. Ο θόρυβος εκκωφαντικός καθώς τα αυτοκίνητα στο άλλο ρεύμα πάνε σαν τρελά χλευάζοντας εμάς τους ακινητοποιημένους. Μπορείς πάντα να καταλάβεις αυτούς που είναι σε άδεια από το αντίθετο ρεύμα. Είναι το ρεύμα που πάντα θέλεις να βρεθείς: πάντα άδειο και γρήγορο.

Όσο για εμάς, περιμένουμε το φως στην άκρη του τούνελ. Η διαδικασία είναι απλή όσο και μονότονη. Συμπλέκτης, πρώτη, γκάζι. Ποτέ δευτέρα. Τέτοια τύχη σπανίζει. Αφήνεις φρένο και φεύγεις. Σταματάς. Ένα ατελείωτα μονότονο ρυθμικό boogie του John Lee Hooker. Ένας ατελείωτος ρυθμός και εσύ να περιμένεις το σόλο να σε λυτρώσει. Αν αργήσει πολύ, θα υπνωτιστείς και δεν θαακούσεις ποτέ τον τραγουδιστή να σου λέει το γιατί της ιστορίας. Το θέλεις το σόλο όπως θες τη λύτρωση από το καθημερινό σου μαρτύριο. Δεν ξέρεις πως. Ψάχνεις όμως τον τρόπο να απαλλαγείς από το μαρτύρικό αυτό ρυθμό που σε τρώει καθημερινά. Το ρυθμό που σε πάει στη δουλειά καθημερινά, στη ρουτίνα, την υποχρέωση.

Συμπλέκτης, πρώτη γκάζι, συμπλέκτης, δεύτερη...
Ξύπνημα, ντύσιμο, αμάξι, δουλειά, σπίτι...

Πού είναι το σόλο; Πώς θα σπάσει αυτή η συμμετρία;

Το σόλο μου μόλις αρχίζει, λίγο μετά την έξοδο για Εθνική Οδό!