TELEGRAPH ROAD

Είναι δίπλα μας.Βρίσκεται ανάμεσά μας. Πολλές φορές είναι και ο ίδιος ο εαυτός μας. Εκδηλώνεται αυθόρμητα ακολουθώντας τις προσταγές της παρόρμησής του. Ο δικός μου βρίσκονταν στο θέατρο του Λυκαβηττού καθισμένος κάθιδρος στα σκαλάκια δίπλα μου, με την υπόλοιπη παρέα του δημοτικού, να δει τη συναυλία του Knopfler. Άτομο! Με τα πολύχρωμα πλαστικά βραχιολάκια περασμένα στον καρπό του, ζώνες και νταν της μαλακίας να επιδεικνύουν περίτρανα το χόμπυ του κατά τις μοναχικές κατά τα άλλα ώρες της ημέρας του. Και κάπου εκεί, στην ακρη του χεριού του, μια ασημένια συσκευή λάμπει περίτρανα. Αγορασμένη με 12 άτοκες δόσεις που θα ξεπληρωθούν με ένα νέο διακοποδάνειο του μπαμπά και το πάγιο πληρωμένο από το χαρτζιλίκια που θα παίρνει για τυρόπιτα και milko κάθε πρωί. Μια συσκευή "ελβετικός σουγιάς" με κάμερα, ανοικτή συνομιλία, φωτογραφική μηχανή, γκαζάκι για καφέ κλπ κλπ
Στην άλλη γωνιά, αντίπαλοί του όλοι αυτοί που πλήρωσαν να δουν και περισσότερο από όλα να ακούσουν μια συναυλία. Κι όμως κυρίες και κύριοι, κανείς δεν τον καταλαβαίνει τον μαλάκα αυτό. Αυτό το πλάσμα έχει επιφορτιστεί με έναν ιερό ρόλο τον οποίο κανείς δεν του απέδωσε. Αυτό όμως είναι το γνώρισμα της ιδιαίτερης αυτής φυλής. Να επιβάλεις την προσφορά σου ακόμα κι αν άλλος δεν την θέλει.
Η βραδιά περνά καλά σε γενικές γραμμές και όλοι είναι εμφανές πως περιμένουν ένα κομμάτι από τους Dire να θυμηθούν τα αμαρτωλά τους νιάτα... Κάθε νότα, κάθε κιθάρα που αλλάζει στα χέρια του και όλοι λένε τώρα θα το παίξει. Ή μάλλον το επόμενο... Ψάχνεις στις νότες να αποκρυπτογραφήσεις μέσα από ένα μικρό παιχνίδισμα της μνήμης και των προσωπικών σου αναμνήσεων να εντοπίσεις το τραγούδι. Θα το πει άραγε όπως στο Money for Nothing; Μήπως πάλι θα είναι βγαλμένο από το Alchemy; Και να! Ακούγεται το πρώτο ακόρντο που σηματοδοτεί το τραγούδι και ακούγεται το χιλιοπαιγμένο sultans of swing.Έχει κάτι από τη δροσιά που προσφέρει η προσμονή. Ίσως κι επειδή το ακούς από τον δημιουργό του. Φέρνεις την ιστορία που περιγράφει στο μυαλό και ζεις αυτό που ένα ροκ τραγούδι σου λέει: για μια μπάντα που παίζει swing και κρεολέζικα. Όμως μέσα στον χαμό των χειροκροτημάτων, μια παραφωνία διαλύει τη μνήμη. «Bravo 1 καλεί Bravo 2. Ακούει ο Bravo?» Ναι, είναι η φωνή του μαλάκα που καλεί τους ομοίους του μέσω του τεχνολογικού θαύματος που κρατά στην κολλώδη από σπέρμα και βλακεία παλάμη του. Αποφάσισε ο Ελληνάρας αυτός να κάνει ζωντανή μετάδοση της συναυλίας στα φιλαράκια που είναι απασχολημένα παίζοντας Nintendo στο σαλόνι της μαμάς. Δυστυχώς όμως ο αλήτης ο Mark τον ενοχλεί και η ένταση της κιθάρας του διακόπτει τη συνομιλία του. Οι χιλιάδες κόσμου που πάλεται στον ήχο των χορδών του δεν υπάρχει. Τίποτα δεν υπάρχει. Μόνο ο Bravo 1 & ο φίλος του 2 που παίζει την παιχνιδοκονσόλα την οποία διακοσμεί το σεμεδάκι της μαμάς .
«Μάντεψε που είμαι κολλητέ! Άκου! Τί; Ναι! Άκου!»
«Μα καλά ακόμα να καταλάβεις;” (μα ρε καραγκιόζη αν δεν ξέρει και το sultans of swing τί τον πήρες; Αν ήθελε να ακούσει δεν θα έπαιρνε εισιτήριο; Δίπλα μου δεν θα ήταν κι αυτός να παίρνετε τηλέφωνο τους υπόλοιπους φίλους σας;) «Τί; ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΤΙ ΛΕΣΣΣ! Ναι! Sold out η συναυλία»!
Έτσι πέρασε κι αυτός τη βραδιά του. Σαν τον Ιάπωνα τουρίστα. Να ακούει τη συναυλία μέσα από κινητό του κατά τον ίδιο τρόπο που ο Ιάπωνας βλέπει τα αξιοθέατα μέσα από το θάλαμο της φωτογραφικής μηχανής. Όλα είναι μπροστά σου τώρα. Αυτή τη στιγμή. Κι όμς εσύ επιλέγεις να φιλτράρεις τη ζωντανή εμπειρία μέσα από το χαζομηχάνημα. Οι αναμένοι αναπτήρες αντικαταστάθηκαν από τις άψυχες μπλε οθόνες των αναμένων κινητών που βιντεοσκοπούν τη στιγμή και η θάλασσα από φλεγόμενους bic και zippo έσβησε μαζί με τη μνήμη μας. Τώρα πια ένα memory stick υποκαθιστά το ρόλο της μνήμης και το dejavous έκανε delete από τον σκληρό δίσκο της ζωής μας.
Then came the churches then came the schools
Then came the lawyers then came the rules
Then came the trains and the trucks with their loads κι άδειασαν στο δρόμο μας ένα τσούρμο μαλάκες...

ΥΓ1: εσύ που έχεις ζήσει παρόμοιο περιστατικό, μην επιτρέπεις σε τέτοιους φασίστες να σου χαλάνε τη βραδιά.
ΥΓ2: Bravo 1 αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, άντε και γαμήσου! Ευχή σου δίνω...