Μεγαλώνοντας, έρχονται στιγμές στην ζωή μας που αναζητουμε κάτι προκειμένου να μας συνδέσει με κάτι από τη νεότερη ηλικία μας. Είναι η κλωστή αυτή που αν την ακολουθήσει ο νους σου, θα σε ταξιδέψει πίσω στο χρόνο. Όποιον και να ρωτήσεις, δύσκολα θα βρεις κάποιον που να θέλει να ταξιδέψει στο μέλλον περισσότερο από οσο θέλει να γυρίσει πίσω στον χρόνο. Είναι το καταφύγιο όπου με τα μυαλά του τώρα και τη νιότη του τότε μπορείς να κάνεις παπάδες. Έχω πάντα δεμένη μια μικρή κόκκινη κλωστή στο χέρι μου και αισθάνομαι τυχερός γιατί μπορώ να κάνω τα ταξίδια αυτά κάθε φορά που πιάνω μια κιθάρα στα χέρια μου.
Αγόρασα την πρώτη μου με χαρτζιλίκι της μάνας μου, χωρίς να ξέρω να παίζω ούτε μια νότα. Ήταν το 1990 ή κάπου τότε. Έχουν περάσει δεκαοκτώ χρόνια έκτοτε και όμως νοιώθω πως πέρασαν άλλα τόσα. Ήταν μια φτηνή και χοντροφτιαγμένη κλασσική κιθάρα που πήρα για 12000 δραχμές συμπληρώνοντας το χαρτζιλίκι της μάνας. Ακόμα την κρατάω αν και ταλαιπωρημένη γιατί στα τάστα της ονειρεύτηκα για πρώτη φορά τη μουσική που θα έπαιζα εγώ. Όταν χάνω τον εαυτό μου η ανάμνησή της με συνεφέρει και αυτό το συναίσθημα βγαίνει πλέον κάθε φορά που πιάνω μια κιθάρα. Το σώμα τους δροσερό και απαλό, ζεσταίνει γρήγορα μόλις τις πάρεις στην αγκαλιά σου. Οι καμπύλες τους μοιραίες ταιριάζουν απόλυτα στον σωματότυπό σου. Σε κάθε σόλο που παίζεις πάνω τους μία μία οι χορδές αργοπεθαίνουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θυσία για κάτι που αγαπάς.
Προσφάτως σε μια βραδιά στο Κύτταρο έκανα ένα άλμα στο χρόνο και είδα τον εαυτό μου όπως θα ήθελα να είναι μερικές δεκαετίες αργότερα, στα μάτια του Νικ Γκραβενίτη. Τί κι αν έβγαλε τη συναυλία καθιστός; Εβδομήντα χρόνων έπαιζε για 4 ώρες! Δεν ξέρω πως συνέβη αυτό, αλλά βρισκόμουν στην όλη φάση Bloomfield, Buttefield Blues Band, Quicksilver Messenger και βέβαια Νick Gravenites ελπίζοντας να μπορέσω να ακούσω Live το Moon Tune του My Labors μια φορά. Εντάξει, δεν ακούστηκε, αλλά ευτύχησα να ακούσω το Buried Alive in the Blues. Ήμουν εκεί, μέσα στα blues και ένιωσα τα ρίγη καθώς η φωνή του αναλοίωτη διέσχιζε την αίθουσα. Κόσμος έγραψε για την τεχνική αρτιότητά του, τον μουσικό εξοπλισμό αυτού και του κιθαρίστα του. Τί σημασία έχουν όλα αυτά όταν βρίσκεσαι μπροστά σε έναν ζωντανό θρύλο... Από πότε κρίνεται κάποιος για τον μουσικό του εξοπλισμό (φτηνός ή ακριβός); Διαλέγω αυτά που διαλέγω για μένα γιατί με κάνουν να γυρίζω πίσω σε αυτό που δεν κατάφερα να γίνω. Μπορεί να λατρέψω μια ασήμαντη κιθάρα όπως μια επώνυμη και αυτό για τους δικούς μου λόγους. Είμαι βέβαιος πως αυτοί που διάλεξαν για τον εαυτό τους (και όχι άλλοι γι αυτούς) έχουν τους λόγους τους.
Είμαι ευχαριστημένος που η αγαπημένη μου stratocaster έχει πλέον το όνομα του Νικ κρυμένο καλά πίσω από το backplate. Δεν είναι αυτόγραφο, είναι μια στιγμή μοναδική που αποτύπωσα πάνω σε κάτι που λατρεύω πραγματικά. Μια "μπλε" καρδιά μέσα στο γλυκό σώμα μιας από τις ωραιότερες "γυναίκες" που φαντασιώθηκε ποτέ κανείς.
Ποτέ μην υποτιμάς τη δύναμη των γραπτών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου