PARISIENNE WALKWAYS

Η ώρα είναι περασμένη και πως μου ήρθε, άρχισα να ψάχνω στο youtube για το Parisienne Walkways του Garry Moore. Πραγματικά τον απεχθάνομαι τον τύπο. Αυτό το υπερφύαλο παίξιμό του και η δήθεν εμμονή και προσκόλληση στα blues όταν ο ίδιος προ μηνών παραδέχτηκε πως δεν είχε ακούσει τον Robert Johnson ούτε ξώφαλτσα. Ο Albert King μαζί με όλους τους εν ζωή μπλουζίστες που παίξαν μαζί του για τα προς το ζειν τις περιόδους που ο Moore μεσουρανούσε, έσπαγε πλάκα μαζί του λέγοντας σε όλους ευθαρσώς πως ποτέ του δεν θα γίνει ένας πραγματικός μπλουζίστας γιατί προσπαθεί πολύ. Το blues είναι αυτό που βγάζεις στο κομμάτι χωρίς απαραίτητα να είσαι ένας δεξιοτέχνης στο όργανο που παίζεις. Έχει να κάνει με την κατάθεση ψυχής ή όπως ο BB λέει: paying your dues...

Το τραγούδι μιλάει για την ανάμνηση του Παρισιού το 1949, τα Ιλίσσια Πεδία, το St. Michel, το κρασί και το άρωμα μιας γυναίκας που ήταν δική σου κάποτε. Αν έχεις βρεθεί στο Παρίσι, όλα είναι εκεί. Μπορεί να μην ήταν καλοκαίρι, οι φωτογραφίες είναι όμως εκεί, να σου θυμήζουν πως ήταν και όντως οι δρόμοι του Παρισιού είναι μια έντονη ανάμνηση. Πλακόστρωτοι όπως θέλω να θυμάμαι, να ακολουθούν την κοίτη του Σικουάνα και τα bateau γεμάτα τουρίστες. Από το σαλόνι του σπιτιού ένα βροχερό βράδυ παρέα στην τηλεόραση είναι μια χαρά ανάμνηση! Τί τρομερή ειρωνεία με κάνει όμως να γράψω το κομμάτι αυτό. Η τηλεόραση παίζει πλάνα των άστεγων στους δρόμους της Αργεντινής του σήμερα, που ζεί στην αίγλη του χτες.

Ένα ακόμα κομμάτι που λειτουργούσε συνειρμικά ανετράπη υπό τις εικόνες του άστεγου που ψάχνει για στοίβες χαρτιών που θα ανακυκλώσει για να ζήσει. Τα blues του τότε έχουν τους δικούς τους hobos σήμερα. Και τα soundtrack των γυμνασιακών χρόνων μας, τα blues όπως τα λέγαμε τότε, τραγουδάκια για να πιάνουμε κώλους στα πάρτυ, ξαφνικά παίρνουν άλλο νόημα. Γίνονται άθελά τους το sountrack σε ένα τσούρμο ταλαίπωρους που μαζέυουν σκουπίδια δίπλα σε μια σημαία με τον Τσε, σουβενίρ προς πώληση σε τουρίστες.

Τί κι αν δεν είναι Παρίσι το '49 στα Ιλίσσια Πεδία; Το St. Michel έχει πνιγεί από Ελληνικά σουβλατζίδικα με αρχαιοελληνικά ονόματα (γύρος του Αγαμέμνωνα και του Μινόταυρου). Το άρωμα της γυναίκα είναι εκεί. Την πήρες, την έκανες δική σου και κάθε πρωί ξυπνά δίπλα σου. Όμως, χωρίς να το θέλει, αυτός ο ατάλαντος μουσικός, κατάλοιπο της δεκαετίας του '80 έρμηνευσε ένα υπέροχο κομμάτι στο youtube και με ξεκόλλησε από το τέλμα που βρισκόμουν. Ένα τραγούδι, που αν δεν έβλεπα τον Αργεντίνο στους δρόμουσ της πατρίδας του δεν θα σήμαινε τίποτα το ιδιαίτερο.