Σημάδια του παρελθόντος. Μέσα σε ένα τσίγκινο κουτάκι με συνδιασμό τον αριθμό 14. Ένα νούμερο. Τίποτε άλλο. Μέσα ένας πάκος από χαρτιά, αναμνήσεις μιας εποχής γεμάτης κρεπάλης, αλκοόλ και κάπνας ατελείωτης. Στα ροκόμπαρα των Εξαρχείων και στα συνοικιακά να πίνουμε σαν καμήλες διψασμένες κίτρινα ποτά και να καπνίζουμε τα Marlboro δίχως αύριο. Ή μήπως ήμουν μόνο εγώ αυτός που τα έκανε; Σίγουρα πάντως είχα συνεργούς στο έργο αυτό. Είχα φίλους και κοινούς γνωστούς. Δεν είχα ένα παρελθόν να κλαίω αλλά ένα μέλλον στο οποίο θα είχα όλο τον χρόνο να το αναπολώ. Το θάβεις μέσα σου και είσαι βέβαιος πως έπαψε ναυπάρχει. Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που βγήκα όπως έβγαινα τότε. Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που είχα φίλους και γνωστούς όπως τότε. Τώρα ήρθε ο καιρός που δεν έχω ούτε κοινούς γνωστούς. Και σε αυτούς τους λίγους που επένδυσα ως φίλους για πάντα, είναι οι «καλοί φίλοι» πουδεν χρειάζεται να πάρεις τηλέφωνο για να κρατήσεις επαφή. Είναι οι «θα σε πάρω», οι «το ξέρω χάθηκα, αλλά...». Πάντα πίστευα πως δεν κρατούνται έτσι οι φίλοι, ούτε καν οι γνωστοί.
Μέσα στο κουτί είναι τα αποκόμματα από τις συναυλίες που πήγα: Chuck Berry με τις Βέρμαχτ και τα πουκάμισα χωρίς μανίκια, κόντρα στην ανηφόρα του Λυκαβητού. Blues Brothers καβάλα στο δέντρο πάνω από το θεατράκι για μια τσάμπα θέα στο όνειρο. Rock of Gods, τύφλα στις χημικές τουαλέτες και κλοτσιά στην πόρτα να προλάβω με τα σώβρακα τους Bad Religion. Violent Femmes και πάνω στην τρέλα μου να μοιράζω κουτουλιές στους τριγύρω. Τρύπες στο ΣΕΦ και στο άκουσμα του πρώτου κομματιού να περνάμε από το μέσο του σταδίου στην πρώτη σειρά. Συναυλία Panx Romana να χαίρεσαι για την πρώτη σοβαρή γκόμενα του κολλητού σου. Ξύλινα Σπαθιά στο Ρόδον μετά τον πρώτο τους δίσκο. Rolling Stones στο ΟΑΚΑ και να εύχεσαι να βρισκες καμιά μπύρα, να βλέπεις τον Jagger να μην σταματά και να λες γιατί να το χάνει ο Φ. Δεν βαριέσαι, ήμασταν οι υπόλοιποι εκεί. Τον Sting να παίζει στο γήπεδο της ΑΕΚ το Roxane και να φωνάζω So Lonely γυμνός από τη μεση και πάνω! Προφητικό... Σίγουρα δεν ήταν βαρετά τότε. Όχι όπως σήμερα. Δυο φορές το χρόνο για ένα reunion που μόνο δυο από τους τρείς μάλλον απολαμβάνουν.
Μπορώ να βάλω και το κατάλληλο soundtrack στο κείμενο, όμως το when you got a good friend του Johnson δεν με εμπνέει γιατί δεν μιλάει για αυτά που έχω στο μυαλό μου. Θέλω κάτι πιο 90’s κάτι από τα δικά μου νιάτα. Κάτι που αν το άκουγα στην Τιθόρα, στο Mo Better ή στον Μύλο θα έχανα τον εαυτό μου. Αυτό που μου κάνει κλικ. Αυτό που έκανε το μυαλό μου να ανοίξει το κουτί αυτό. Θέλω το Glycerine των Bush. Θέλω κι ένα πακέτο Gaulloises caporal για να θυμηθώ τα παλιά. Κάτι να πάει κάτω το bourbon γλυκά. Το παξιμάδι στο κονιακάκι σε έναν επικήδειο του παρελθόντος. Δεν ταιριάζει κάτι καλύτερο στην παρούσα. Μακάρι να ξεχνούσα το 14. Όταν βρίσκεις τον συνδιασμό, ανοίγεις πράγματα που δεν θέλεις πάντα να ξαναθυμηθείς αλλά αυτά είναι μιας άλλης ιστορίας μεθύσι. Σήμερα πενθούμε τους φίλους και γνωστούς.
